Rodzina, bohaterowie sztuki Eugene’a O’Neilla Zmierzch długiego dnia.
Utwór przedstawia jeden dzień z życia trawionej konfliktami rodziny Tyrone’ów; miejscem akcji jest ich dom położony w nadmorskiej okolicy w stanie Connecticut. Senior rodu, James, jest byłym aktorem o irlandzkich korzeniach; jego kariera była dość spektakularna pod względem komercyjnym (zarobił dużo pieniędzy, które przeznaczył na inwestycje), ale kompletnie nieudana pod względem artystycznym (wsławił się jedną tylko rolą, odgrywaną przez wiele lat).
James Tyrone wychował się w biedzie, w dorosłym życiu cechuje go obsesyjna wręcz oszczędność, toteż, mimo że zadbał o majątek, to najbliżsi w istocie nic z tego nie mają - poza dachem nad głową. Żona Jamesa, Mary, przez wszystkie lata małżeństwa była podporządkowana mężowi, rezygnując z własnych aspiracji i zainteresowań. Jest uzależniona od morfiny. Narkotyk pozwala jej zapomnieć o zmarnowanym życiu w przeszłości i bezcelowej egzystencji w teraźniejszości.
James i Mary mają dwóch dorosłych synów, którzy z nimi mieszkają: Jamesa juniora (zwanego Jamiem) i Edmunda. Jamie, uległszy perswazji ojca, został aktorem, mimo że nie miał do tego zawodu żadnych zdolności. Nie zrobił żadnej kariery, toteż czuje się ofiarą ojca, który za wszystkich decyduje, a potem ma pretensje, gdy nie wiedzie im się w życiu. Jamie popada w alkoholizm, podobnie zresztą jak jego młodszy brat.
Edmund, wrażliwy młody mężczyzna, ima się różnych zajęć, jak gdyby nie mógł znaleźć dla siebie miejsca w świecie. Ostatnio pracował jako marynarz, niedawno wrócił z morskiej wyprawy. W domu dowiaduje się, że cierpi na gruźlicę. Ojciec jest niechętny wykładaniu pieniędzy na przyzwoite leczenie syna, co gwałtownie wyrzuca mu Jamie. Zmierzch długiego dnia to sztuka po części autobiograficzna; ojciec dramaturga zdobył sławę jako odtwórca roli hrabiego Monte Christo, siebie samego O’Neill sportretował w postaci Edmunda.
Sztuka powstała w 1942 roku, ale O’Neill zastrzegł, iż może został opublikowana dopiero dwadzieścia pięć lat po jego śmierci. Zgodnie z decyzją żony dramaturga utwór został udostępniony wcześniej. Zmierzch długiego dnia był dwukrotnie filmowany: w 1962 roku przez Sydneya Lumeta i w 1996 przez Davida Wellingtona.