Tytułowy bohater dramatu Bena Jonsona Volpone albo lis.
Wenecki kupiec, chytry, chciwy starzec, przez całe życie zgromadził ogromny majątek, którego nie ma komu przekazać, bo nie założył rodziny. W tej sytuacji Volpone postanawia zabawić się kosztem starających się pozyskać jego względy i spadek. Udaje więc ciężko chorego, a o rzekomej przypadłości pana rozpowiada jego sługa Mosca. Do domu bogacza przybywają łakomi na pieniądze Wenecjanie i chcąc zaskarbić sobie jego przychylność, hojnie go obdarowują.
Volpone cynicznie wykorzystuje ich chciwość i naiwność. Jak zauważa Mosca, bogactwo jest większym darem natury niż mądrość. Volpone posuwa się do tego, że od kupca Corvino żąda oddania jego żony Celii. Sprawa trafia do sądu, gdzie Corvino zeznaje na korzyść "bliskiego śmierci" Volponego. Ten ostatni wygrywa proces. Nakazuje Mosce ogłosić, że umarł, a jedynym dziedzicem jego majątku zostaje właśnie jego sługa. Bawi się setnie, gdy z ukrycia obserwuje wściekłość wszystkich zawiedzionych.
Ale tylko do czasu, ponieważ Mosca nie ma zamiaru wyjawiać prawdy. Nawet przed sądem z żelazną konsekwencją oświadcza, że jego pan nie żyje. Chcąc odzyskać majątek, Volpone musi przyznać się do swoich oszustw i zostaje skazany na konfiskatę majątku, a z racji swego urodzenia unika odpowiedzialności za wszystkie swoje przewiny.