Postać z legend i kronik średniowiecznych, bohater tytułowy poematu prozą Stefana Żeromskiego Walgierz Udały.
Pan zamku w Tyńcu, mąż Helgundy, córki króla Francji, rywal Wisława, władcy Wiślicy. Wziąwszy tego ostatniego do niewoli, osadza go w tynieckich lochach, a sam wyrusza na kolejną wyprawę wojenną. Między więźniem a Helgundą rodzi się uczucie, kobieta uwalnia Wisława i ucieka z nim do Wiślicy, a na Walgierza zastawiają pułapkę. Przykuty do ściany będzie musiał obserwować pożycie swej żony z Wisławem i znosić ich drwiny.
Zostaje uwolniony przez podkochującą się w nim brzydką siostrę Wisława, a wówczas zabija niewierną żonę i jej kochanka. Po raz pierwszy na ziemiach polskich legendę zapisano w Kronice wielkopolskiej (koniec XIII w.), umieścił ją Kazimierz W. Wójcicki w swych Klechdach, staro- żytnych podaniach i powieściach ludu polskiego i Rusi, wreszcie opowiadają ją sobie rycerze księcia mazowieckiego w Krzyżakach H. Sienkiewicza.