Bohaterka opowiadania Marka Hłaski Ósmy dzień tygodnia.
Dwudziestodwuletnia studentka filozofii, przeżywająca swoją pierwszą miłość w realiach Polski połowy lat 50., w otoczeniu niesprzyjającym romantycznym uczuciom. Gnieździ się w ciasnym warszawskim mieszkaniu z rodziną i dokwaterowanym Zawadzkim, który czeka na narzeczoną. Ojciec, inspektor w związku spółdzielców, godzinami wpatruje się w okno; matka - zgorzkniała, histeryczna kobieta, chora na serce - zatruwa wszystkim życie pretensjami i złośliwościami; starszy brat, Grzegorz, nieszczęśliwie zakochany, topi smutki w alkoholu i zadaje kluczowe pytanie: Czy świat, w którym żyjemy, jest miejscem, gdzie może rozwinąć się miłość? O tym, że nie jest, Agnieszka wie najlepiej. Spotyka się z Piotrem, ale brak jakiegokolwiek miejsca, które zapewniłoby im intymność, stoi na drodze do spełnienia się miłości.
Błąkający się po parkach i kawiarniach zakochani mają wokół siebie odpychającą rzeczywistość, brutalną i porażająco brzydką, której uosobieniem są grupki pijaków, znajdujących rozrywkę w wulgarnych zaczepkach. Relacje między młodymi stają się coraz bardziej napięte, a irytację Agnieszki pogłębia niepowodzenie planu Piotra - sądził, że kolega zostawił mu mieszkanie na kilka godzin, ale kiedy zjawili się na miejscu, zastali kolegę w niedwuznacznej sytuacji z jakąś kobietą. W Agnieszce narasta gorycz, zmęczenie i rozczarowanie, nabiera przekonania, że ideał to życie bez złudzeń. W poczuciu beznadziejności decyduje się na utratę dziewictwa z przypadkowo poznanym mężczyzną. Kiedy rano spotyka Piotra, który wreszcie zdobył klucz, okłamuje go - zadając cierpienie sobie i jemu - że jest z kimś innym. Wróciwszy do domu, zastaje tam narzeczoną Zawadzkiego - rozpoznaje w niej kochankę kolegi Piotra. Nie ma już złudzeń co do istnienia czystych uczuć.