Reklama

​Wojnicki Iwan Piotrowicz

Główny bohater dramatu Antoniego Czechowa Wujaszek Wania.

Tytułowy wujaszek Wania Wojnicki poświęcił swoje życie, to jest czas, siły, część spadku, pieniądze, ambicje i życie osobiste, by oddać się zarządzaniu majątkiem po zmarłej siostrze, z którego korzysta dla swojej kariery naukowej wdowiec po Wierze Wojnickiej, profesor ➞  Sieriebriakow.  Przez  wiele  lat  Wojnicki, wspierany przez siostrzenicę, Sonię Sieriebriakową, uważa to za właściwy i godny sposób na życie. Ale gdy podstarzały profesor, po przejściu na emeryturę, zjawia się w majątku ze swą piękną, drugą żoną Heleną, dotychczasowy porządek zostaje - jakby mimochodem - zrujnowany. 

Reklama

Wujaszek Wania uświadamia sobie, że jego uczony szwagier jest starym grzybem, uczoną sroką; przez dwadzieścia   pięć   lat   wykładał   i   pisał o sztuce, wcale  się  na  niej  nie  znając. Życie pod jednym dachem staje się tym trudniejsze, im bardziej Wojnicki pogrąża się w uczuciu do żony szwagra, która zresztą nie kocha męża, ale za to rywalizuje z pasierbicą o względy przyjaciela Wani, lekarza ➞ Astrowa. Wszystko potwierdza  sąd,  że  jest  nudno,  głupio i podle. Ostatecznym ciosem jest  pomysł profesora Sieriebriakowa, by sprzedać majątek, a uzyskany dochód przeznaczyć na wygodne życie w mieście. 

Wojnicki słusznie czuje się tylko wykorzystanym przedmiotem w życiu bezwartościowego luminarza wiedzy, po którym nie zostanie ani jedna stronica, próbuje  zastrzelić  w  gniewie  profesora i dwukrotnie chybia. Nie udaje mu się także popełnić samobójstwa, choć ukradł Astrowowi truciznę. W efekcie rozpaczliwy bunt nigdzie nie prowadzi, choć Sieriebriakow wycofuje się z pomysłu sprzedaży majątku. Emerytowany profesor wyjeżdża wraz z żoną, zaprzyjaźniony lekarz przestaje odwiedzać "niebezpiecznych" sąsiadów, a wujaszek Wania, wezwany do  roboty przez   Sonię, znów pogrąża się w beznadziejnej codzienności z nadzieją, że umrzemy po- kornie i tam, za grobem, powiemy, żeśmy  cierpieli... Rolę Wojnickiego w ekranizacji dramatu (reż. A. Michałkow-Konczałowski, 1971 r.) kreował Innokientij Smoktunowski.   

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama