Bohaterka powieści Dziecko Rosemary Iry Levina.
Żona Guya Woodhouse’a, razem z mężem zamieszkuje w Bramford, w kamienicy, w której wielokrotnie dochodziło do tajemniczych morderstw i samobójstw. Mąż, aktor, rzadko bywa w domu. Rosemary nawiązuje znajomość ze znacznie starszymi od siebie sąsiadami, państwem Minnie i Romanem Castevetami.
Kiedy z mężem postanawiają postarać się o dziecko, sąsiedzi z wielką troską opiekują się młodą parą. Po kolacji u państwa Castevetów Rosmemary i Gay spędzają wspólnie noc, ale Rosemary nie do końca jest przekonana, że jej partnerem był mąż. Sąsiedzi troskliwie opiekują się ciężarną, podają wzmacniające na- poje, kierują do wybitnego specjalisty ginekologa. Od swojego przyjaciela Mutcha otrzymuje książkę (miała się z nim spotkać, jednak przed datą umówionego spotkania Mutch nagle zmarł), dzięki której odkrywa, że otaczający ją ludzie - sąsiedzi i opiekujący się nią lekarz - to sataniści. Odczytuje wiele sytuacji jako rytuały satanistyczne. Nawet podejrzewa Guya, że jest w zmowie z sektą. Stara się bezskutecznie wydostać z osaczenia. Rodzi dziecko w mieszkaniu Castevetów.
Gdy przytomnieje, dowiaduje się od męża, że maleństwo nie przeżyło. Jednak nie wierzy w to, gdyż słyszy dochodzący zza ściany płacz noworodka. W desperacji odbiera maleństwo sąsiadom - mimo że dziecko ma zaczątki rogów i ogonek. Zabiera je do domu i kładzie w kołysce, odmawia także oddania malca sąsiadom satanistom. Niezwykły nastrój tej opowieści doskonale oddał na ekranie Roman Polański (scenarzysta i reżyser filmu pod tym samym co książka tytułem, 1968). W tytułowej roli wystąpiła Mia Farrow, a muzykę, w tym słynną kołysankę do finałowej sceny filmu, skomponował Krzysztof Komeda. Film był nominowany do Oscara za scenariusz, reżyserię, muzykę i najlepszą drugoplanową rolę żeńską, nagrodę przy- znano mu jedynie w tej ostatniej kategorii (Ruth Gordon za rolę Minnie Castevet).