Jeden z bohaterów powieści Lwa Tołstoja Anna Karenina.
Młody i piękny oficer, człowiek kulturalny i wykształcony, wychowany został w świecie pozbawionym głębszych uczuć: matka, odebrało możliwość zaznania w dzieciństwie rodzinnego szczęścia. Annę Kareninę poznaje na dworcu moskiewskim, gdzie przybył właśnie by powitać matkę. Jest świadkiem tragicznej śmierci pod kołami pociągu robotnika kolejowego i przejęty sytuacją spontanicznie ofiarowuje rodzinie ofiary sporą sumę, czym wzrusza Annę, przywykłą do oschłości własnego męża. On sam także jest od pierwszej chwili pod wrażeniem tej pięknej kobiety.
Choć powszechnie sądzi się, że wkrótce poprosi o rękę zakochanej w nim księżniczki Kitty ➞ Szczerbackiej, zaczyna jawnie adorować panią Kareninę, a gdy ta - po uładzeniu małżeńskich problemów brata, Stiwy ➞ Obłońskiego - wraca do domu, towarzyszy jej w podróży z Petersburga do Moskwy. Spotkanie z mężem Anny, dygnitarzem Kareninem, który przybył po żonę na stację, budzi we Wrońskim głęboką niechęć do tego sztywnego i "nieprawdziwego" człowieka. Aleksy jest coraz bardziej zakochany w Kareninie, stara się widywać ją jak najczęściej, a po własnym wypadku na wyścigach konnych jest pewien jej wzajemności. W końcu Anna zostaje jego kochanką, ale Wroński - choć nieprzytomnie zakochany - nie zdaje sobie sprawy z doniosłości tego faktu. Dopiero ciąża Anny zmienia jego spojrzenie na rzeczywistość: po raz pierwszy zaświtała mu wyraźna myśl, że trzeba zerwać z tym ciągłym fałszem.
Chce być jawnie tylko z ukochaną, ale jej skomplikowana sytuacja rodzinna i psychologiczna (Karenina boi się utraty kontaktów z synem) uniemożliwia to. Gdy Anna omal nie umiera po urodzeniu ich córeczki, a Karenin patetycznie wybacza wiarołomnej, Wroński usiłuje popełnić samobójstwo. Jednak oddany do siebie nieprecyzyjnie strzał kończy się niegroźną dolegliwością, co zarówno ośmiesza we własnych oczach młodego oficera, jak i powoduje przypływ woli walki o własne szczęście. Wroński zabiera Kareninę i córeczkę do Francji i Włoch, a po pełnym powrocie do zdrowia Anny zamieszkuje z nią w swoim majątku.
Wkrótce jednak ich pożycie staje się coraz trudniejsze: Karenin odmawia żonie rozwodu, Anna staje się podejrzliwa, słusznie sądząc, że samotne życie w odosobnieniu (nie są przyjmowani w towarzystwie) zaczyna ciążyć Wrońskiemu, on sam powoli daje się manipulować matce, dla której związek syna z cudzą żoną nie jest szczytem marzeń, wreszcie sama miłość do Kareniny przestaje być ekscytującym przeżyciem. Gdy Anna popełnia samobójstwo, Aleksy zostaje sam na sam ze swoim sumieniem. Złamany cierpieniem, z twarzą postarzałą w bolesnym wyrazie, wyjeżdża na wojnę w Serbii, szukać tam raczej śmierci niż nowego życia. Córkę swoją i Anny powierza Kareninowi. W adaptacji filmowej powieści reżyserowanej przez Edmunda Gouldinga (1928) role Wrońskiego grał John Gilbert, w wersji reżyserowanej przez Clarence’a Browna (1935) - Fredric March, w angielskim filmie Juliena Duviviera (1948) - Kieron Moor, w rosyjskiej ekranizacji z 1968 r. (reż. Aleksander Zarchi) - Wasilij Łanowoj, a w filmie Bernarda Rose (1996) - Sean Bean.