(?-970 p.n.e.)
król Judy i Izraela (drugi w jego dziejach), ur. w Betlejem, najmłodszy syn Jessego (Izaja); jako młodzieniec strzałem z procy zwyciężył potężnego wojownika filistyńskiego Goliata; zmierzając do stworzenia z podzielonych plemion jednolitego państwa podbił Jerozolimę i uczynił z niej stolicę, przenosząc tam Arkę Przymierza (dlatego Jerozolima określana jest jako Miasto Dawidowe); namaszczony przez proroka Samuela na króla panował od 1010 p.n.e.; po śmierci króla Saula (chcącego pozbawić go życia) zjednoczył wszystkie plemiona i utworzył jednolite państwo, które przekazał swemu synowi Salomonowi; opis jego życia w Księgach Samuela, I Królewskiej i Kronik; Stary Testament przypisuje D. autorstwo niektórych Psalmów; przedstawiany w sztukach plastycznych (Donatello, Michał Anioł).
JUDA, PSALM