(wł. notturno = nocny) w okresie klasycyzmu utwór wieloczęściowy o luźnej budowie, zbliżony najczęściej do divertimenta; w romantyzmie miniatura instrumentalna, gł. fortepianowa, trzyczęściowa lub w formie ronda, oparta na zasadzie kontrastu agogicznego (rytmicznego i tempa) między częściami; pierwszym twórcą tego typu n. był J. Field, do mistrzowskiej postaci doprowadził tę formę F. Chopin; później o elementy programowe wbogacił ją F. Liszt; n. pojawiał się także w symfoniach (G. Mahler), muzyce scenicznej; w XX w. n. łączono niekiedy w cykle programowe na orkiestrę (C. Debussy) lub przeznaczone na zespół kameralny (K. Szymanowski).
LAMENTACJE, FIELD John, NOTTURNO, WIELKIEJ BRYTANII MUZYKA, SKRIABIN, ZARZYCKI, KANTYLENA, KANTYLENA, SONATA, CHOPIN Fryderyk Franciszek