(1859-1941)
filozof franc., twórca intuicjonizmu; prof. Collge de France, czł. Akademii Franc. Punktem wyjścia doktryny B. była krytyka intelektu, który deformuje rzeczywistość, upraszcza ją, rozkłada na części, ujmuje ilościowo, a nie jakościowo, relatywizuje itp. Poznanie rzeczywistości, w całej jej różnorodności i zmienności, możliwe jest jedynie dzięki intuicji, którą rozumiał jako zdolność bezpośredniego ujmowania świata, który nie jest wówczas dającym się rozłożyć na części mechanizmem (jak go widział intelekt), ale przypomina żywy organizm, przeniknięty życiowym pędem (elán vital), stymulującym bezustanny rozwój (ewolucję twórczą), spontaniczny, pozbawiony metafizycznie rozumianej celowości. B. podjął także próbę rehabilitacji mistyki, gdyż - jego zdaniem - tylko przeżycie mistyczne pozwala na poznanie Boga. Laureat literackiej nagrody Nobla (1927). Gł. dzieła: Ewolucja twórcza, Materia i pamięć, O bezpośrednich danych świadomości, Źródła moralności i religii.
- Bergson Henri, (1859-1941)
- Bergson Henri, (1859-1941)
- Bergson Henri, (1859-1941)