Polacy w świecie
jako Polonię określa się od 2. poł. XIX w. całość polskiej grupy etnicznej mieszkającej poza ziemiami etnicznie polskimi; za czł. P. uważa się najczęściej wszystkich, którzy bez względu na kraj urodzenia i znajomość języka zachowują świadomość pol. pochodzenia, przejawiają zainteresowanie pol. kulturą oraz wykazują zrozumienie dla pol. interesów narodowych; P., zachowując związki ze "starym krajem", staje się stopniowo integralną, pełnoprawną częścią społeczeństwa kraju osiedlenia; skupiska polonijne w poszczególnych krajach wyróżniają się określonymi cechami; mieszk. dawnych wsch. ziem Rzeczypospolitej (na Litwie, Białorusi, Ukrainie) oraz pewna część emigracji wojennej i powojennej (ta z motywów polit.) nie zgadzała się na zaliczenie do Polonii; szacunkowo można przyjąć, że liczba Polaków poza granicami kraju wynosi 12-15 mln osób, przy czym liczba ta jest płynna i ulega wahaniom; obecnie gł. w świecie skupiska Polaków i osób poczuwających się do polskich korzeni to: USA - 9,5 mln (Chicago, Detroit, N. Jork, Cleveland, Buffalo), Brazylia - 1,2 mln (Kurytyba), Niemcy - 1 mln (Berlin, Zagłębie Ruhry), Francja - 1 mln (Paryż, pas węglowy), Kanada - 800 tys. (Toronto, Winnipeg, Montreal, Vancouver), Ukraina - 500 tys. (Lwów, obwody żytomierski, chmielnicki), Białoruś - 400 tys. (okręg Grodna, okolice Brześcia, Mińska, Witebska), Litwa - 300 tys. (wokół Wilna), Argentyna - 300 tys. (Buenos Aires, Rosario, Cordoba, Santa Fe), Rosja - 200 tys. (Moskwa, Leningrad, Syberia), Australia - 150 tys. (Melbourne, Sydney), Wielka Brytania - 140 tys. (Londyn, Manchester, Birmingham), Kazachstan - 100 tys. (okolice Kokczetawu, Celinogradu, Ałma Aty, Karagandy), Czechy - 100 tys. (Zaolzie); kilkudziesięcio- lub kilkunastotysięczne kolonie polskie są też w Belgii, na Łotwie, w Szwecji, Austrii, we Włoszech, w RPA, w Holandii, Danii, na Węgrzech, w Rumunii, Nowej Zelandii, Szwajcarii, Finlandii i Norwegii.