(łac. aggresio - napaść)
napaść jednego lub kilku państw na inne. Pakt Ligi Narodów (1919) określał warunki prowadzenia wojny, ale nie wykluczał wojny agresywnej. Pakt Brianda-Kelloga z 1928 potępiał wszelkie wojny, ale zawiódł już w latach 30. w chwili a. jap., wł. czy niem. W tym czasie podjęto też próbę zdefiniowania a. Z inicjatywy ZSRR została stworzona tzw. formuła Litwinowa-Politisa, która stanowiła podstawę Konwencji Londyńskiej z 1933, podpisanej przez ZSRR i kraje z nim sąsiadujące. Napastnik to państwo, które: wypowie wojnę innemu państwu, najedzie zbrojnie na terytorium innego państwa, zaatakuje przy pomocy sił lądowych, morskich czy powietrznych terytorium, okręty lub samoloty innego państwa; dokona blokady morskiej wybrzeża czy portów innego państwa; popiera uzbrojone bandy, odmawia, mimo żądania państwa najechanego, udzielenia pomocy skierowanej przeciw tym bandom. Wiele aktów zakazujących a. powstało po II wojnie świat. Art. 2 pkt. 4 Karty NZ zakazywał groźby lub użycia siły "przeciwko integralności terytorialnej lub niepodległości politycznej państwa bądź w inny sposób niezgodny z celami ONZ". Komisja Prawa Międzynarodowego ONZ w1950 uznała wojnę napastniczą za zbrodnię przeciw pokojowi i uczyniła ją zasadą prawa międzynar. Zakaz a. znalazł się
w dokumentach innych organizacji międzynar.: OPA, Liga Państw Arabskich, OBWE. Zgromadzenie Ogólne NZ w 1974 przyjęło nową definicję a., uzupełniając przedwojenną np. o użycie sił zbrojnych znajdujących się na terytorium drugiego państwa w sposób sprzeczny z warunkami umowy czy udostępnienie przez państwo swego terytorium innemu, które dokona a. na państwie trzecim. Prawo do poszerzania zakresu pojęcia a. uzyskała Rada Bezpieczeństwa. ONZ stosowało przymus wojskowy wobec agresora - w 1950 przeciw Korei Północnej, w 1991 przeciw Irakowi i w 1999 przeciwko Serbii (Jugosławii).