schronienie na terytorium państwa udzielane osobom prześladowanym we własnym kraju ze względu na działalność polit. W starożyt. i średniow. udzielany w miejscach kultu rel. Po raz pierwszy prawo a. zostało zapisane z końcem XVIII w. w dokumentach rewolucyjnej Francji - deklaracji Zgromadzenia Narodowego (1791) i konstytucji jakobińskiej (1793). W XIX w. potwierdzały go konstytucje innych państw eur.; do tej pory nie wypracowano normy prawa międzynar. regulującego jednolicie a. Istnieją tylko deklaracje ONZ w tej sprawie. Deklaracja Praw Człowieka (1948) popiera a. z zastrzeżeniem, że nie powinien on przysługiwać osobom, które popełniły czyn sprzeczny z celami izasadami ONZ; Deklaracja o azylu terytorialnym (1967) pozostawia decyzję jego udzielania poszczególnym państwom. A.nie przysługuje przestępcom pospolitym, dezerterom z sił zbrojnych, zbrodniarzom. Od lat 80. prawo a. zaczęło stanowić społ. i ekon. problem ze względu na rosnącą falę uchodźców oraz imigrantów pozornie polit., w rzeczywistości kierujących się motywacją gosp. Większość zamożnych państw zaostrzyła w latach 90. przepisy prawa azylowego, skracając procedurę weryfikacyjną i wprowadzając prawo odsyłania osób ubiegających się oa., które przybyły z tzw. bezpiecznych państw trzecich - prawo readmisji. Zob. też azyl dyplomatyczny.
- azyl polityczny, schronienie na terytorium...
- azyl, (gr. ásylon – schronienie)...
- KLAUZULA BELGIJSKA, zasada prawa międzynarodowego,...