miejsce i forma stałej lokalnej wymiany handlowej; w średniowieczu lokalizowany przy szlakach handlowych, grodach, klasztorach, przeprawach rzecznych, najpierw parę razy w roku, później co tydzień; do XIX w. główna forma handlu lokalnego; w Polsce od X w. (lub wcześniej), w XII w. istniało ok. 200 miejsc targowych (bez Pomorza); tworzenie t. i opłaty z nich należały do władcy, który od XII w. nadawał te prawa możnym; z t. rozwijały się miasta, które zazwyczaj w akcie lokacji otrzymywały przywilej targowy; od późnego średniowiecza ograniczano swobodę t., poddając je kontroli rad i cechów miejskich; w 2. poł. XIX w. malało znaczenie t., skupiających się gł. na handlu spoż. i artykułami rzemiosła wiejskiego; 1937 w Polsce było 591 miast i 737 wsi targowych, po II woj. świat. pozostały ważną formą handlu lokalnego.
JURYDYKA, LUDWIK XI, RATAJSKI