(arch. 2)
w architekturze chrześc. kościół wielonawowy (3 lub 5), o nawie środkowej wyższej od bocznych (oświetlonej przeważnie przez okna w górnej części ścian bocznych, ponad dachami niższych naw bocznych); z transeptem lub bez, czasem na rzucie krzyża z nawą poprzeczną; niektóre b. posiadają empory nad nawami bocznymi, otwierające się na nawę środkową w jej górnej części; w zależności od rodzaju podpór konstrukcyjnych rozdzielających nawy, b. dzieli się na kolumnowe, filarowe lub kolumnowo-filarowe. B. wczesnochrześc. posiadały od frontu narteks, poprzedzał je czworokątny dziedziniec (atrium) otoczony krużgankami, ze studnią lub sadzawką pośrodku. W czasach renesansu, a zwł. baroku, pojawił się typ b., w której zamiast naw bocznych występują rzędy kaplic, nakrytych osobnym dachem.