John Maxwell (ur. 1940)
prozaik południowoafrykański; ur. w Kapsztadzie, w rodzinie o korzeniach niem. i bryt.; studiował matematykę i anglistykę; na pocz. lat 60. wyjechał do Anglii, gdzie pracował jako programista komputerowy; 1965 doktoryzował się na uniw. w Austin (Teksas), następnie wykładał w Buffalo; 1983 wrócił do RPA, do 2001 wykładał na uniw. w Kapsztadzie, następnie przeprowadził się do Adelajdy (Australia); twórca powieści podejmujących problematykę rasizmu i osamotnienia człowieka; debiut tomem opowiadań Dusklands (1974), potem m.in. W sercu kraju (1977), Czekając na barbarzyńców (1980), Życie i czasy Michaela K. (1996), Hańba (1999), Elizabeth Costello: Eight Lessons (2003), Żywoty zwierząt (2004); nadto wspomnieniowa Boyhood: Scenes from Provincial Life; liczne eseje m.in. o twórczości Kafki, Musila, Brodskiego, Mandelsztama, Sołżenicyna, a także o poezji Zbigniewa Herberta; recenzował też książkę J. Ficowskiego o Brunonie Schulzu; dwukrotny laureat The Booker Prize, 2003 wyróżniony literacką nagrodą Nobla.