wywodzi się z poezji ludowej, gdzie dominują bajki i eposy (zw. destanami), których wykonawcami byli wędrowni pieśniarze (tzw. bagsze); do najstarszych zabytków piśmiennictwa należą opowieści miłosne Szasenem i Garip, Asły i Kerem, epos bohaterski Gior Ogły oraz dzieło religijne Raunag al-islam (Przepych islamu) z roku 1484; piśmiennictwo rel. dominuje do połowy XVIII w., kiedy to pojawia się najpierw poezja dydaktyczna D.M. Azadiego, później twórczość patriotyczna Mahtum-Kuli, satyryczna - Mameda Weli ps. Kemine, realistyczna - Mołły Nepesa, neoklasyczna - pieśniarza Misgyngyłycza; l.t. przełomu XIX i XX w. reprezentują poeci zw. szachyrami (Durdygyłycz i Mołła Murt), których twórczość rozpowszechniana jest ustnie, spisywana dopiero po 1918; w latach 20. pojawia się czasopiśmiennictwo lit. ("Tokmak", "Turkmenistan"); do wyróżniających się autorów okresu międzywojennego należą A. Salich, B. Kerbabajew (dramaturgia), N. Sarychanow, A. Durdyjew, Sz. Kekiłow, A. Kauszutow, B. Sejtakow; po II woj. świat. dominuje proza podejmująca ważkie problemy współczesne (m.in. A. Kurbanow, J. Mamietijew, O. Akmamiedow, T. Dżumageldijew).
- MAHTUMKULI, zw. Fragi (ok. 1733-ok.(...)