najpełniejszy i najbardziej konsekwentny z dotychczas stosowanych sposobów notacji ruchu (m.in. tańca), opracowany ok. 1926 przez R. Labana i A. Knusta; posługuje się niewielką liczbą znaków, których kombinacje pozwalają ująć wszystkie ruchy ludzkiego ciała: ich kierunek, czas trwania i orientację przestrzenną; pierwsze zapisy kinetograficzne - kinetogramy - opublikowano w Niemczech 1928; w Polsce popularyzacją tego typu zapisów zajmował się przed II woj. świat. S. Głowacki; po wojnie, od 1957, prowadziła je Centralna Poradnia Amatorskiego Ruchu Artystycznego; badaniami naukowymi wykorzystującymi k. zajmuje się Muzeum Etnograficzne w Toruniu (jedyne w Polsce); gł. centra k.: Ośrodek Zapisu Tańców w Londynie (Art of Movement Centre), Kinetograficzny Instytut w Essen (Folkwang Hochschule) oraz Biuro Zapisu Tańca w Nowym Jorku (Dance Notation Bureau).
KINETOGRAFIA
Rzemiosło artystyczne