(I 1856)
wiersz C. Norwida. Powstał po przewiezieniu do Paryża ciała Mickiewicza, po którego śmierci rozgorzały wśród emigrantów spory dotyczące roli, jaką odegrał poeta. Kompozycja utworu została podporządkowana zasadzie logicznego wynikania: przykłady - wniosek - uogólnienie. Pierwsza część (przykłady) to 7 identycznie zbudowanych tercyn, mówiących o postaciach hist., których udziałem stało się odrzucenie za życia i chwała po śmierci. Regularność budowy tej części, podkreślona przez otwierające zwrotki pytanie - refren, nadaje jej charakter pieśniowy. Brzmienie pytania jest aluzją lit. do pieśni rel. Ludu mój, ludu…, w której Chrystus zwraca się do swoich oprawców. W wierszu Norwida podmiot lit. kieruje pytanie kolejno do bohaterów - postaci hist. Odwrócenie sytuacji zdaje się sugerować, iż w oczach świata wielkość jest winą, a ludzie wybitni muszą za nią zapłacić cierpieniem. Część II (wniosek) uświadamia adresatowi (Mickiewiczowi i każdemu z bohaterów) istnienie prawidłowości: los wielkich zawsze był i będzie taki sam. III część uogólnia wcześniejsze stwierdzenia: owa prawidłowość dotyczy wszystkich wielkich w każdym czasie. Kończąca wiersz aluzja do ukrzyżowania Chrystusa daje wyraz przekonaniu, że przyjęcie wybitnych ludzi przez świat - choć trudne i bolesne - zawsze w końcu następuje. Utwór jest przykładem zastosowania Norwidowskiej techniki przemilczeń ("puste" wersy w 7. tercynie, aluzje do innych tekstów).
- Camőes Luis Vaz de, (1525?-80)
- Camőes Luis Vaz de, (ok. 1524-80)
- ukrzyżowanie, jeden z toposów najczęściej...