wiersz T. Różewicza z t. Niepokój (1947), utwór o starannej i nieprzypadkowej kompozycji. Prawie wszystkie strofy układają się w pary: I i VII tworzą klamrę zawierającą rzeczową, beznamiętną prezentację podmiotu mówiącego (dwie jedynie istotne informacje), w II i IV są sformułowane tezy, a III i V uzasadniają je. Budowa strof III-V jest identyczna: składają się z antonimów (miłość i nienawiść, cnota i występek itp.), uznanych w wierszu za równoznaczne (spójnik "i"). W ten sposób Różewicz tworzy portret człowieka, który w wyniku wojennych doświadczeń stracił wiarę w sens podstawowych kategorii etycznych. Jedyna (a więc ważna) strofa niemająca pary (VI) mówi o poszukiwaniu "nauczyciela i mistrza", który na nowo przywróci sens pojęciom. Może świadczyć zarówno o bezradności "ocalonego", jak i pragnieniu powrotu do świata moralnego ładu.
- ZŁOTA SOLNICZKA, dzieło , arcydzieło...
- zguba, iść na pewną zgubę,...
- mesjanizm, filozofia dziejów...