wiersz L. Staffa z tomu Gałąź kwitnąca (1908), rodzaj podsumowania dotychczasowych wędrówek - doświadczeń. Podmiot lir. oznajmia wielokrotnie: "Znam gorycz i zawody, wiem, co ból i troska ... Pamięcią swe dni chmurne i dni w słońca krasach / Przechodzę", aby stwierdzić ostatecznie: "Kochałem i wiem teraz, skąd rodzą się pieśni", i powołując się na Terencjuszowską maksymę, oświadczyć: "Żyłem i z rzeczy ludzkich nic nie jest mi obce". Osobiste poznawanie meandrów życia, doświadczanie radości i rozpaczy pozwalają poecie stać się rozważnym nauczycielem dla innych, przypominającym, że spokój i radość biorą się z rozumnej cierpliwości i pokory wobec życia, tę podstawową zasadę filozofii franciszkańskiej przypominają wersy: "I uczę miłowania, radości w uśmiechu, / W łzach widzieć słodycz smutną, dobroć chorą w grzechu". Jednoznacznie brzmi poet. deklaracja, mimo różnych doświadczeń "jednak śpiewać będę wam pochwałę życia".
- poezja filozoficzna, znak współistnienia...