(1629)
jedyny utwór Sz. Zimorowica, cykl pieśni o tematyce miłosnej, prezent ślubny dla starszego brata poety Józefa Bartłomieja i K. Duchnicówny, a zarazem pożegnanie autora ze światem (w dedykacji: "żyjcie za mnie" - "ja zaś cichuchno więdnę"). Zimorowic ukazał miłość jako potężną siłę zdolną zniszczyć człowieka - zawsze towarzyszy jej cierpienie. Kompozycja cyklu została podporządkowana ukazaniu turnieju poetyckiego: 69 bohaterów podzielonych na 3 chóry (2 chóry panien i 1 młodzieńców) występuje przed młodą parą, śpiewając i tańcząc. Ich pieśni poprzedza oracja Dziewosłęba, zapowiadająca rozkosze miłości, a zamyka wiersz o życiu jako niespełnionej nadziei. Rzeczywistość jest w R. inspiracją dla wyobraźni: konkretna przestrzeń Lwowa sąsiaduje z przestrzenią snu, bohaterowie nie przynależą do żadnej grupy społ., noszą fikcyjne imiona, nawiązujące do staroż., wł. i rus. By wyrazić różnorodność ludzkich przeżyć, autor sięgnął po symbole zaczerpnięte ze starożytności (np. Wenus, Kupido), z dworskiej poezji średniow. (np. pan i sługa), z natury (np. para ptaków, wianek) i religii (np. ołtarz, światłość, ciemność). W większości wierszy przedstawił świat na granicy jawy i snu. Pisał językiem wyszukanym, ale unikał barokowych efektów. Sięgnął po stylistykę lud. pieśni i lud. monologu lir. R. zostały zaadaptowane przez folklor - W. Bogusławski wykorzystał je w Krakowiakach i Góralach jako pieśni lud.
- ZIMOROWIC, Szymon, pierwotnie Sz.(...)
- Zimorowic Szymon, właśc. Sz. Ozimek, (1608-29)
- mit arkadyjski, wznaczeniu mitycznym...