wiersz A. Sterna z t. Futuryzje (1919); wyraz typowego dla futuryzmu pragnienia zachłyśnięcia się światem, "pożarcia go", kultu biologizmu i dynamiki, pogardy dla stagnacji. Utwór prowokuje czytelnika zaskakującymi metaforami, trudnymi do wymówienia skojarzeniami brzmień ("pić wić nić"), dziwacznymi elipsami, sztucznymi, opartymi na dysonansach rymami.
- Stern Anatol, (1899-1968)