(1922-43)
poeta, prozaik, krytyk lit., publicysta. Po zdaniu matury w 1940 r. w konspiracyjnym gimnazjum im. T. Czackiego studiował slawistykę i polonistykę na tajnym UW. Żołnierz AK, członek Konfederacji Narodu, twórca Ruchu Kulturowego. Współzałożyciel i red. (po śmierci W. Bojarskiego) "Sztuki i Narodu". Więzień Pawiaka. Został rozstrzelany w egzekucji ulicznej 12 XI 1943. Swój program ideowy sformułował w artykułach (m.in. Pokolenie liryczne i dramatyczne, 1942; Pokolenie wojenne, 1943). Odrzucił w nich wszelki liryzm, kontemplacyjną postawę wobec świata. "Pokoleniu lirycznemu" (poeci międzywojenni, zwł. skamandryci) przeciwstawił własne - "dramatyczne", potrzebujące poezji czynu. Pewne trwałe elementy odnalazł w twórczości awangardy krakowskiej. Bliska mu była myśl społ. i polit. S. Brzozowskiego. Pozostawił kilkadziesiąt wierszy (erotyków, fraszek, piosenek), nieukończoną powieść Kwiaty z drzew zakazanych i groteskowy dramat w konwencji teatru absurdu (inspirowany twórczością S. I. Witkiewicza) Aby podnieść różę - kpinę zarówno z totalizmu, jak i liberalizmu, uniemożliwiających heroiczny czyn silnej jednostce. Najciekawszą częścią spuścizny T. są ocalałe fragm. pamiętnika - autentycznego zapisu myśli, uczuć i nastrojów autora, obdarzonego umiejętnością samoobserwacji i pełną świadomością zagrożeń, jakie niesie wojna.