(1752-1821)
komediopisarz, poeta, sekretarz Tow. do Ksiąg Elementarnych, porzuciwszy działalność polit. i twórczość lit. przyjął święcenia kapłańskie. Tłumaczył z łac. i franc., pisał wiersze okolicznościowe, ody, manifesty, bajki i sielanki. Utwory Z. charakteryzuje znakomicie wykorzystany dialog, komizm i ekspresja. Pisał przede wszystkim komedie, których fabuła, wywodząca się ze znanych sztuk franc., przeniesiona w rodzime realia była wzbogacana i ubarwiana. Najbardziej znane sztuki to m.in. Zabobonnik (1781), Fircyk w zalotach (1781), Filozof żonaty (1781), Amfitrio (1782), Sarmatyzm (1785), Gamrat (1785), Figaro (1787), Król w kraju rozkoszy (1787), Pasterz szalony (powst. po 1794, ogłoszony w 1830). Jest też Z. domniemanym autorem poezji polit., tzw. paszkwilów antyhetmańskich, wierszy i utworów satyr. powstałych w okresie Sejmu Wielkiego, m.in. Joannes Sarcasmus, Do fiakrów; Ksiądz Spirydion kapucyn. Twórczość Z. miała ogromne znaczenie dla rozwoju teatru pol.; przedstawiając barwną kolekcję typów i zachowań, obyczajów i przywar obserwowanych wśród ówczesnych, wzbogaciła środki wyrazu i technikę sceniczną.
- Zabłocki Franciszek, (1752-1821)
- ZABŁOCKI, Franciszek (1752-1821)...
- ZABŁOCKI, Jan Wojciech (1894-1978)...