(1895-1975)
badacz ros., jeden zwybitnych humanistów XXw.; myśliciel iuczony, estetyk imetodolog; profesor lit. ros. ipowszechnej; badacz lit., języka ikultury; teoretyk dialogu, groteski iludowej kultury śmiechu. Wlatach 20. przedmiotem studiów B.był Dostojewski (Problemy twórczości Dostojewskiego, 1929); wlatach 30. J.W.Goethe (Powieść dydaktyczna ijej znaczenie whistorii realizmu) i F.Rabelais (François Rabelais whistorii realizmu). Po ukazaniu się wformie książkowej rozpraw oDostojewskim ( Zbrodnia ikara) iRabelais (Problemy poetyki Dostojewskiego,1963 iTwórczość François Rabelais’goakultura ludowa średniowiecza irenesansu,1965) B. zyskał światową sławę, ajego książki przełożono na wiele języków. Tomy: Problemy literatury iestetyki (1975), Estetyka twórczości słownej (1979), Artykuły krytycznoliterackie (1986) zawierają teksty pochodzące zróżnych okresów twórczości. Filozofia dialogu ikoncepcja słowa B. zyskały dużą popularność. B. uważał, iż osobowość ludzka, kontakty międzyludzkie, atakże myślenie imowa mają charakter dialogowy. Odkrył odrębny typ kultury - ludowej kultury śmiechu, opartej na kanonie groteskowym, która jest przeciwieństwem oficjalnej kultury powagi. Kultura ludowa swój wyraz znajduje wlit. skarnawalizowanej.
- BACHTIN Michaił M., (1895-1975)