(1828-1906)
dramatopisarz norw. Syn zubożałego kupca, przez długie lata bezskutecznie starał się zdobyć przychylność krytyki ipubliczności wojczystym kraju. Rozgoryczony ciągłymi niepowodzeniami, w1864 r. wyjechał za granicę izamieszkał we Włoszech, anastępnie wNiemczech. Do Norwegii wrócił dopiero po 27 latach, jako sławny dramaturg, którego sztuki nie schodziły zafisza. Wtwórczości I. dają się wyróżnić 3 okresy: na pierwszy składają się dramaty otematyce hist., narodowej iosobistej, jak Pani zamku Ostrot (1854), Rycerze Północy (1858), Pretendenci do tronu (1863), Na szczytach gór (1859), Brand (1866) iPeer Gynt (1867) - poematy dramatyczne; drugi okres, obejmujący l. 1877-82, przyniósł utwory oproblematyce społ.-obyczajowej, których bohaterkami są głównie kobiety - zdaniem I. - nadzieja na odnowę społeczeństwa: Podpory społeczeństwa (1877), Nora (1879), Upiory (1881) oraz Wróg ludu (1882) - gdzie, wyjątkowo, główną rolę gra mężczyzna; wostatnim, naznaczonym pesymizmem okresie twórczości pisarza jego uwaga skupiła się wokół konfliktów wewnętrznych bohaterów, powstały pogłębione psychologicznie dramaty: Dzika kaczka (1884), Rosmersholm (1886), Kobieta morska (1888), Budowniczy Solness (1892), Jan Gabriel Borkman (1896) oraz Gdy wstaniemy zmartwych (1899). I.przeszedł od romantyzmu przez realizm krytyczny inaturalizm aż do obecnego wostatnich utworach symbolizmu. Uniwersalnego charakteru iponadczasowości nadaje sztukom dramaturga tematyka, sprowadzająca się do twierdzenia opotrzebie autentyczności wżyciu, postępowania zgodnie zwłasnym sumieniem, nawet wbrew obowiązującym normom iideom. Zdokonań I. skorzystać miało wielu późniejszych dramaturgów orandze światowej. Na jęz. pol. jego utwory tłumaczyli m.in.: W. Berent, J. Kasprowicz, A.M. Linke.