(1876-1944)
poeta franc. Syn żyd. antykwariusza, obdarzony licznymi talentami, przynależąc do awangardy artystycznej Paryża dał się poznać jako malarz, muzyk, prozaik (napisał 11 książek), dramaturg ieseista. Do historii lit. przeszedł jako współtwórca kubizmu (niemały wpływ na estetyczne poglądy J.miała przyjaźń zP. Picassem i G. Apollinaire’em), autor drukowanych wprasie wierszy, które weszły następnie wskład słynnych tomów: Kubek do kości (1917) iLaboratorium centralne (1921). Po przejściu na katolicyzm artysta odrzucił nowatorstwo izwrócił się wstronę wykpiwanego wcześniej symbolizmu. Począwszy od 1921 r. zamknął
się wklasztorze benedyktynów wSaint--Benoît nad Loarą, gdzie pełniąc funk-
cję furtiana, oddawał się medytacjom
rel. iwmniejszym stopniu twórczości. W1944 r. został wzięty do obozu koncentracyjnego wDrancy, gdzie zmarł po krótkim czasie na zapalenie płuc. Był mistrzem krótkiej formy lit., za pomocą paradoksów, czarnego humoru, groteski, absurdalnej aliteracji, kalamburu komponował miniaturowe fantazje ikilkuzdaniowe anegdoty. Jego utwory tłumaczyli na jęz. pol. J. Hartwig iA. Ważyk.