(1881-1958)
poeta hiszp.; laureat Nagrody Nobla (1956) przyznanej za "poezję liryczną, wzór wielkiego ducha iczystości artystycznej whiszpańskiej poezji". Urodził się jako syn bankiera wjednej zmałych wiosek wAndaluzji. WSewilli rozpoczął studia prawnicze, których nie ukończył, ponieważ pod wpływem namowy nikaraguańskiego poety R.Dario przeniósł się do Madrytu znadzieją zrobienia lit. kariery. Żona poety prowadziła wMadrycie sklep zwyrobami rzemiosła artystycznego, co pozwoliło J. na wyłączne oddanie się pracy twórczej. Po wybuchu wojny domowej wHiszpanii w1936r. J.mianowano attach kult. wUSA. W1939r., po dojściu do władzy gen. Franco, J. podjął decyzję opozostaniu na stałe za granicą. Wpierwszym okresie twórczości, przypadającym na lata 1900-17, J. pozostaje pod wpływem modernizmu, szuka wytwornych form poetyckiego wyrazu: zbiory Nenufary (1900), Rytmy (1902), Smutne śpiewy (1903), Dalekie sady (1904), Pastorały (1905), Ballady wiosenne (1910), Głośna samotność (1911), Labirynt (1913), Srebrzynek ija (1914-17), Lato (1915), Dziennik świeżo ożenionego poety (1917). Od wydanego w1918 r. tomiku Wieczność datuje się drugi okres wtwórczości J., który dąży teraz do zwięzłości, prostoty, hermetyzmu poezji: Kamień iniebo (1919), Piękność (1923), Zwierz wgłębi duszy (1949). Wraz zżoną, Zenobią Camprubi, J. tłumaczył wiersze indyjskiego poety R. Tagore na język hiszp.