(1842-98)
poeta franc., czołowy przedstawiciel symbolizmu. Zzawodu nauczyciel jęz. ang.; przyjaźnił się z A. Rimbaudem, E. Manetem, C. Debussym, J.C. Huysmansem iVilliersem de L’Isle-Adam. Pierwsze utwory poetyckie (Okna, Epilog, Herodiada, Popołudnie fauna) wydał wzbiorze parnasistów Parnas współczesny (zob. Villiers de L’Isle-Adam). Wparyskim mieszkaniu M. od 1880 r. odbywały się słynne wtorki, podczas których najwybitniejsi pisarze ipoeci epoki dyskutowali olit. isztuce. Po otrzymaniu emerytury w1893 r. poeta przeniósł się zrodziną na wieś, do Valvins. Wśród wydanych za życia M. utworów znalazły się: antologia Wiersze wszystkie (1887), zbiór artykułów iesejów Wiersze iproza (1893) oraz poemat Rzut kości nigdy nie zniweczy przypadku (1897). Twórczość M. określa się jako hermetyczną, aspirującą do rangi misterium, skondensowaną iotwartą na wiele interpretacji. Podążając za Ch. Baudelaire’em M. widział wmaterii, nie posiadającej własnej egzystencji, odbicie świata symboli, metafor outajonym sensie, które odkryć może jedynie poeta ointuicji magicznej. Stąd zalecał: "Malować nie rzecz, ale efekt przez nią wywołany. Wiersz nie powinien [...] składać się ze słów, ale zzamierzeń, akażdy wyraz winien zacierać się wobec wrażenia". Pod koniec życia M. zaczął pracę nad Księgą, która miała stać się dziełem absolutnym, summą literatury, zespoleniem poezji zdramatem muzycznym wstylu R. Wagnera. Pragnął, by Księga wyraziła "interpretację orficką Ziemi, jedyny obowiązek poety". Twórcze plany M. zniweczyła śmierć.