Reklama

Martinson Hary

(1904-78)

szwedzki poeta, prozaik imalarz, laureat Nagrody Nobla (1974). Osierocony przez ojca iporzucony przez matkę, dzieciństwo spędził wprzytułkach irodzinach zastępczych. Jako 16-latek zaciągnął się na statek iprzez kolejnych 7 lat, wciągu których opłynął cały świat, pracował jako chłopiec okrętowy ipalacz. Do przerwania tułaczki zmusiła go gruźlica. Przeżycia zokresu dzieciństwa imłodości posłużyły M. za twórcze tworzywo. Dominującym motywem jego pisarstwa stały się przyroda, morze iwieczna włóczęga. Na jego dorobek złożyły się: autobiograficzne powieści Kwitną pokrzywy (1935) iDroga wświat (1936); opowiadania, którymi zdobył popularność, Podróże bez celu (1932) iPrzylądek Żegnaj (1933); zbiory wierszy Statek-widmo (1929), Nomada (1931), Pasaty (1945), Cykada (1953), Trawy zThule (1958) iWóz (1960). Nazwisko pisarza najczęściej łączy się zwłóczęgowską powieścią Droga do Klockrike (1948) oraz poematem epickim Aniara (1956), na którego podstawie K.B. Blomdahl skomponował operę pod tym samym tytułem. Utwór odczytany jako alegoryczna historia ludzkości, pozbawionej wartości duchowych, opowiada olosach statku kosmicznego, którym kilka tysięcy Ziemian ucieka przed katastrofą atomową. Oprócz poezji iprozy powieściowej M. uprawiał też twórczość dramaturgiczną, na którą złożyły się słuchowiska, m.in. Pilot zMĺluckas (1954), oraz sztuki teatralne, jak Trzy noże zWei (1964). Zgodnie zwerdyktem jury Komitetu Noblowskiego M. otrzymał najwyższe wyróżnienie lit. za "twórczość, wktórej jest wszystko - od kropli rosy po kosmos".

Reklama

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama