Reklama

Ôe Kenzaburo

(ur. 1935) - jap. prozaik ieseista; laureat Nagrody Nobla (1994). Wlatach 1954-59 studiował romanistykę na uniwersytecie tokijskim. Twórczość Ô. wyrasta zinspiracji filozofią iliteraturą franc. egzystencjalizmu (J.P.Sartre, A.Camus), co znalazło odbicie już wjego debiutanckich opowiadaniach Hojność umarłych (1957), Ningen-no hitsuji (1958), Zdobycz (1958). Ô. uznaje się za jednego zwybitniejszych przedstawicieli generacji, której okres dojrzewania przypadł na czas wojny wKorei (1950-53). Wpowieściach Ô. podejmuje zagadnienia dotyczące moralnej odpowiedzialności za los pojedynczego człowieka, tak samo jak całej ludzkości; np. Sprawa osobista (1964), Futbol ery Manen (1967), Kôzui-wa waga tamashii-ni oyobi (1973) ukazują, oparty na osobistych przeżyciach autora, problem wychowania syna, który urodził się z wrodzoną wadą mózgu. Kolejne powieści Ô. zostały wysoko ocenione przez krytykę: Dojidai-gemu (1979), Pinchirana-chosho (1976), Reintsuri-o kiku onnatachi (1982), Atarashi hito-yo mezameyo (1983), M/T-to mori-no fushigino monogatari (1986), Natsukashii toshi-e-no tegami (1987), Shizuka-na seikatsu (1990) oraz trylogia Moeagaru midori-no ki (1993-95), którą sam autor określa jako swoją ostatnią powieść. Spod pióra Ô. wyszło także wiele esejów, zebranych m.in. w tomach Genshuku-na tsuna-watari (1965), Hiroshima-noto (1965), Hyogen-suru mono (1985), Ikikata-no teigi (1985), w których autor przywołuje odbyte podróże, dzieli się swymi refleksjami nad własną praktyką pisarską, nad kondycją współcz. człowieka.

Reklama

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama