(1901-48)
poeta wł., laureat Nagrody Nobla (1959). Rodowity Sycylianin, wiele lat przepracował wministerstwie budownictwa, później jako redaktor dziennika "Il Tempo". Już pierwszym tomikiem, Wody iziemie (1930) dołączył do grona najwybitniejszych przedstawicieli hermetyzmu ( E. Montale, G. Ungaretti). Nurt ten cechował się odrzuceniem tradycyjnej składni imowy poetyckiej na rzecz fragmentarycznych, wieloznacznych wypowiedzi opierających się na języku użytkowym. Wywołane wten sposób wrażenie osamotnienia iucieczki od rzeczywistości stanowić miało formę protestu przeciwko faszyzmowi Mussoliniego. Wnurcie hermetycznym mieszczą się kolejne tomiki Q.: Zatopiony obój (1932), Erato iApollo (1936), Wiersze (1938). Gł. motywem poezji Q. jest rodzinna Sycylia, wyspa mityczna oraz przeszłość, do której poeta wraca wsłowach aluzyjnych inieokreślonych, dobieranych bardziej pod kątem brzmienia niż semantyki. Nadrzędnego znaczenia nabiera dźwięczność wyrazów. Po wojnie Q. odszedł od hermetyzmu iskłonił się ku poezji zaangażowanej, porzucił "lirykę" na rzecz "epiki". Wydał zbiory: Dzień po dniu (1947), Życie nie jest snem (1949), Fałszywa iprawdziwa zieleń (1956), Ziemia nieporównywalna (1958), Dawać imieć (1966). Wdorobku Q. znalazł się ponadto ceniony tom przekładów poezji gr. Lirycy greccy (1940). WPolsce utwory poety zostały po raz pierwszy wydane w1961r.
- Quasimodo Salvatore, (1901-68)
- QUASIMODO, Salvatore (1901-68)
- QUASIMODO, dzwonnik z Notre Dame...