("opracowany, uporządkowany")
klasyczny jęz. Indii ihinduizmu, pochodzący zok. 1500 r. p.n.e., odgrywający wIndiach iAzji Płd.-Wsch. rolę analogiczną do tej, jaką wEuropie odgrywały łacina igreka. Wywodził się zdialektów indoeuropejskich, które przybyły na tereny Indii wraz znajeźdźcami zZachodu. S. od początku był przede wszystkim jęz. tekstów rel., naukowych ilit.; wmowie posługiwali się nim jedynie wykształceni bramini. Reguły gramatyczne s. zebrał ipodał wIV w. p.n.e. Panini. Ws. zostały napisane m.in. Wedy, upaniszady, Ramajana, Mahabharata.