(1905-84)
pisarz ros., laureat Nagrody Nobla (1965) przyznanej za "siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach". Pochodził z rodziny kozackiej, wychował się w stanicy Wieszenskiej nad Donem. W latach 1920-22 brał udział w wojnie domowej jako żołnierz Armii Czerwonej. Od 1922 r. mieszkał w Moskwie, imał się najróżniejszych zajęć. W latach 1928-32 związał się przejściowo z organizacją lit.-polit. RAPP, która dążyła do ujednolicenia lit. w duchu ortodoksyjnie pojmowanych założeń partii. Światową sławę przyniosła Sz. powieść Cichy Don (t. I i II: 1928, t. III: 1932, t. IV: 1948). Ponadto autor utworów: Zaorany ugór (t. I : 1932, t. II: 1959), w którym w konwencji socrealizmu podjął problematykę kolektywizacji wsi; Nauka nienawiści (1942) i Oni walczyli za ojczyznę (1943-44, 1949-54), pisanych w czasie II wojny światowej; opowieści Los człowieka (1957). Pisarstwo Sz. wyrasta z jego osobistych doświadczeń, jest ściśle związane z jego ziemią rodzinną i z Kozakami.