(1818-83)
ros. prozaik, dramaturg, poeta. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. W latach 1827-29 uczył się w szkole prywatnej w Moskwie; studiował filozofię na uniwersytetach w Moskwie i Petersburgu (1833-37), następnie w Berlinie (1838-41). Większość życia spędził za granicą, tam też zmarł. T. to jeden z gł. przedstawicieli realizmu. Pierwsze opowiadania i poezje powstały jeszcze pod wpływem romantyzmu. Mimo iż debiutował poematem (Parasza, 1843) i pisał utwory sceniczne (np. komedia Miesiąc na wsi, 1848-50), to na stałe wszedł do lit. jako autor prozy, która wyróżniała się znakomitym stylem, liryzmem i głęboką analizą psychologiczną, m.in. cyklu Zapiski myśliwego (1852), ukazującego psychikę pańszczyźnianego chłopa; powieści: Asia (1858), Pierwsza miłość (1860), Wiosenne wody (1872), Rudin (1856), Szlacheckie gniazdo (1859), która prezentuje typ tzw. zbędnych ludzi ( zbędny człowiek), Ojcowie i dzieci (1862) o konflikcie światopoglądowym między pokoleniem starej szlachty a radykalną młodą inteligencją, Dym (1867) i Nowizna (1877) o ruchu narodnickim.