(1888-1970)
poeta wł. Przyszedł na świat w Aleksandrii, gdzie przebywał do 24 roku życia, obracając się w środowisku lit. skupionym wokół K. Kawafisa. Studia w Paryżu umożliwiły mu włączenie się w nurt ówczesnej awangardy poetyckiej. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Włoch i osiedlił się w Mediolanie. Doświadczenia wyniesione z wojny wł.-
-austr., w której wziął czynny udział, posłużyły mu jako materiał twórczy do poematu Zasypany port (1916), poszerzonego później o nowe utwory i wydanego w 1923 r. jako Radość rozbitków z przedmową B. Mussoliniego. Swój talent U. objawił w pełni jako jeden z czołowych reprezentantów poezji hermetycznej (zob. S. Quasimodo). W tym nurcie mieszczą się zbiory: Radość (1931), Uczuciowość czasu (1933), Ziemia obiecana (1950), Krzyk i krajobrazy (1950), Notatnik starca (1960), Śmierć pór roku (1967) oraz Dialogo (1968). Na twórczy dorobek U. złożyły się nadto: dwa tomy prozy Biedny w mieście (1949) i Pustynia i potem (1961) oraz zbiory poezji przełożonej z ang. i franc., 40 sonetów Szekspira (1946), Fedra Jeana Racine’a (1950) i Wizje Williama Blake’a (1965). Cyklem trenów Ból (1947) poeta upamiętnił śmierć swojego 9-letniego syna. Cechą charakterystyczną poezji U. jest dążenie do maksymalnej kondensacji (ulubiona figura twórcy to elipsa), budowanie wiersza na podobieństwo fragmentu oraz odrzucenie znaków interpunkcyjnych.
- Ungaretti Giuseppe, (1888-1970)