(ur. 1925)
amer. prozaik, którego twórczość zyskała w Polsce szerokie grono wielbicieli. Urodził się w Filadelfii, a w latach 60. przeniósł się wraz z rodziną do Europy. Po pobytach we Francji, Niemczech, Hiszpanii ostatecznie zamieszkał pod Paryżem na barce zacumowanej na Sekwanie. Rodzina ojca pisarza przybyła w XVIII w. do Ameryki z Francji, matka była z pochodzenia Irlandką. Lit. pseudonimem W. stało się nazwisko brata matki. W. studiował na uniwersytecie w Los Angeles malarstwo i psychologię, którą ukończył w 1960 r. z tytułem doktora. Wiele lat pracował jako nauczyciel rysunku w szkole. Po tragicznej śmierci córki, zięcia i dwóch wnuczek w karambolu na autostradzie w latach 1988-90 W. prowadził akcję na rzecz zakazu wypalania ściernisk, bezpośrednią bowiem przyczyną wypadku był dym z ognisk. We własnym mniemaniu W. jest przede wszystkim malarzem. Twórczość lit. zaczął uprawiać w latach 50., uważając ją raczej za rodzaj autoterapii po traumatycznych przeżyciach z czasów II wojny światowej (walcząc na froncie w Europie był trzykrotnie ciężko ranny). Namówiony przez przyjaciół, w 1979 r. opublikował powieść Ptasiek, która przyniosła mu szeroki rozgłos. W następnych latach wydał kolejne powieści: Tato (1981), W księżycową jasną noc (1982), Werniks (1984), Stado (1985), Wieści (1987), Franky Furbo (1989), Spóźnieni kochankowie (1991), Niezawinione śmierci (1994), Dom na Sekwanie (1996). W. w swoich psychol. powieściach wykorzystuje nader często doświadczenia z własnego życia, podejmuje problematykę współcz., ukazuje dzisiejszą obyczajowość, moralność, skomplikowane relacje między ludźmi, np. rodzicami i dziećmi. Nigdy nie zarzucił swojej działalności malarskiej, wystawy jego prac odbyły się w USA i Europie, w Polsce w 1995.