(1854-1900)
ang. powieściopisarz, dramaturg i poeta. Wybitnie uzdolniony, absolwent uniwersytetu w Oksfordzie, słynął z ekstrawaganckiego sposobu bycia. Przesadną dbałością o stroje, które przyozdabiał pawimi piórami, słonecznikami i liliami, zasłużył sobie na miano największego dandysa epoki. Swoją zniewieściałość podkreślał długimi włosami i manifestacyjną niechęcią do sportu. Lew salonowy, skandalista żądny rozkoszy, a jednocześnie gentleman, wyznawał kult indywidualizmu i amoralności, gardził cierpieniem i poświęceniem. Oskarżony w 1895 r. o praktyki homoseksualne, kolejne 2 lata spędził w więzieniu na ciężkich robotach. Po wyjściu na wolność opuścił Anglię i wyjechał do Francji, gdzie zmarł w nędzy i osamotnieniu. Jako artysta, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli ruchu estetów, głosił hasła "sztuki dla sztuki" i "sztuki ponad życiem"; propagował skrajny subiektywizm doznań.
Na twórczy dorobek W. złożyły się: opowiadania wyd. pod zbiorowym tytułem Zbrodnia lorda Artura Savile’a i inne opowiadania (1887), zbiór baśni Szczęśliwy książę i inne opowieści (1888), wśród których najwyżej cenione to Szczęśliwy książę oraz Słowik i róża, powieść Portret Doriana Graya (1890), jednoaktowa tragedia Salome (1892) oraz komedie salonowe Wachlarz lady Windermere (1892), Kobieta bez znaczenia (1894), Mąż idealny (1895) i Bądźmy poważni na serio (1895). Zapisem więziennych doświadczeń i związanej z nimi przemiany duchowej W. są dwa wstrząsające utwory: Ballada o więzieniu Reading (1898) oraz pełna rozpaczy spowiedź De profundis (1897), w której artysta upokarza się przed losem i uznaje estetyczną wartość bólu i grzechu składających się na głębię ludzkiego doświadczenia. Najwybitniejszy przedstawiciel dekadentyzmu ang., W., zanim padł ofiarą nietolerancji obyczajowej, bawił się życiem i lit. Jego utwory tłumaczyli na jęz. pol. m.in.: M. Feldmanowa, J. Kasprowicz, A. Tretiak i J. Korniłowiczowa.