ELEKTRON

trwała cząstka elementarna (zwana też negatonem) o masie spoczynkowej 9,1095 10^-31kg, ujemnym ładunku elektr. 1,602189 10^-19C i spinie h, odkryta 1897 przez J.J. Thomsona; obok protonów i neutronów e. są podstawowymi składnikami materii, tworzącymi w atomach powłoki elektronowe, których struktura decyduje o właściwościach fizycznych i chemicznych materii; e. posiada swoją antycząstkę - pozyton, o dodatnim ładunku elektr. równym ładunkowi negatonu; e. występują też jako cząstki swobodne, wyrwane z atomów w wyniku dostarczenia im odpowiedniej energii większej od pracy wyjścia (pracy, jaką trzeba wykonać, by przemóc siły wiążące elektron z atomem, - np., w zjawisku fotoelektrycznym lub w wyniku termoemisji); e. swobodne powstają też w przemianach promieniotwórczych lub rozpadach innych cząstek elementarnych; wiązki elektronów (mające też właściwości falowe zgodnie z hipotezą de Broglie'a) znalazły ważne zastosowanie w mikroskopach elektronowych.

• elektron, (e, e - )
• ELEKTRON, (hist. 1)
• ELEKTRON, (hist. 2)