sztuka prowadzenia sporów; umiejętność takiego argumentowania w dyskusji, by adwersarza przekonać do swoich racji lub by obalić stawiane przez niego tezy; używane w e. argumenty nie muszą być prawdziwe i poprawne logicznie, ważne, żeby spełniły swoje zadanie, tzn. umożliwiły osiągnięcie zwycięstwa w sporze; e. była rozwijana już w starożytnej Grecji, gł. przez sofistów; najpełniejszy opis skutecznych sposobów prowadzenia sporów przedstawił A. Schopenhauer (Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów).
ERYSTYKA
Nauki społeczne i humanistyka