wyodrębnia się kilka okresów, za najwcześniejszy uważana jest kultura Dorset (od pocz. n.e. do ok. 500) rozwijająca się na terenach wsch.-arktycznych Ameryki Płn. i w Grenlandii; zabytkami z tego okresu są harpuny z ostrzami z kości lub kamienia, pokryte rytym ornamentem, oraz niewielkie rzeźby figuralne; znaleziono też przedmioty podobne do obiektów wczesnoneolitycznych z terenu Syberii i Mongolii. Ważny dla rozwoju szt. E. był okres kultury Thule, przypadający na czasy wielkich wędrówek Eskimosów znad Cieśniny Beringa na wschód, a po kilku stuleciach w odwrotnym kierunku, na zachód. Integracja różnych grup eskimoskich podczas tych wędrówek przyczyniła się do rozwoju sztuki zdobniczej - rzeźby i rytu; podstawowym tworzywem artyst. były kły i kości ssaków morskich (figurka morsa z kości - Muzeum Historii Naturalnej w N. Jorku). W zabytkach z okresu kultury Ipiutak badacze doszukują się podobieństw do wczesnej sztuki Chin (figurki kobiece i wyobrażenia zwierząt). W czasach nowożytnych szt. E. przejawia się w zdobnictwie przedmiotów codziennego użytku i odzieży, rzeźbie (materiałem oprócz kości jest też kamień i drewno, gł. małe figurki), w niewielkim zakresie malarstwo i rysunek.
- Eskimosi a seks, ciężkie warunki życia...