(hist. 2)
lud nieznanego pochodzenia, w starożytności zamieszkujący Płw. Iberyjski; dzielił się na wiele plemion (m. in. Tartezjanie, Turdetanowie, Bastetanowie, Kontestanowie, Edatonowie). Część I. około połowy V w. p.n.e. zmieszała się z Celtami, którzy napłynęli tutaj z terenów Francji przez przełęcze w Pirenejach, tworząc mieszany lud Celtyberów. Kultura I. w ciągu 2. połowy I tysiąclecia p.n.e. przeżywała wyraźny rozkwit, który w niewielkim tylko stopniu zahamowany został przez najazdy Kartagińczyków, a potem ekspansję Rzymian. I. zamieszkiwali miasta otoczone potężnymi kamiennymi murami (często bronionymi wieżami), w których wznosili czworokątne domy z kamienia, rozwijali handel i rozmaite rzemiosła. Spore zyski czerpali z wydobywania i handlu metalami szlachetnymi. I. wytworzyli własne pismo, wykorzystując alfabet fenicki (nie odczytane). Język iberyjski nie był językiem indoeuropejskim. Rzymskie źródła pisane informują nas o niezwykłym przywiązaniu I. do swych wodzów (łącznie z gotowością poświęcenia dla nich życia), które nazwane zostało ”iberyjską wiernością”. Wbrew złudnemu wrażeniu silnej izolacji społeczności zamieszkujących Półwysep Iberyjski, wywarły one duży wpływ na kulturę różnych ludów (m.in. na uzbrojenie Rzymian).
- IBEROWIE, (hist. 1)
- ELCHE, miasto we wsch. , w...
- CELTYBEROWIE, ludność płn. i środk.(...)