(filoz.)
w filozofii tendencja polegająca na sprowadzaniu zjawisk i problemów do faktów psychicznych, redukowaniu rzeczywistości (lub pewnych jej dziedzin) do zjawisk psychicznych i poszukiwania rozstrzygnięć opartych na psychologii; w filozofii logiki i matematyki p. ujawnił się w XIX w. w pojmowaniu przedmiotu logiki i matematyki jako wytworu świadomości, a praw logiki jako psychologicznych praw myślenia, i został przezwyciężony dzięki pracy Husserla Badania logiczne, który wykazał, że "treści" aktów psychicznych nie da się zredukować do samego aktu.
- PSYCHOLOGIZM, (lit. 1)
- PSYCHOLOGIZM, (hist.)
- PSYCHOLOGIZM, (lit. 2)