Ferdinand de (1857-1913)
językoznawca szwajcarski pochodzenia franc., prof. uniw. w Genewie (sanskryt i językoznawstwo indoeuropejskie oraz ogólne); od 1906 wygłosił cykl wykładów, które przeszły do historii pod tytułem pośmiertnie wydanego dzieła Kurs językoznawstwa ogólnego (1916), uważanego za fundament współczesnego językoznawstwa. Stwierdzając, że jedynym prawdziwym przedmiotem językoznawstwa jest język rozpatrywany sam w sobie i ze względu na samego siebie, dokonał rozróżnienia języka (langue) i mówienia (parole). Język jest systemem znaków i reguł ich łączenia, który nie może być wytworem pojedynczego człowieka, jest pewną abstrakcją (jako system reguł), która urzeczywistnia się w indywidualnych aktach werbalnych (mówieniu). Opracował koncepcję znaku językowego wskazując, że składa się z 2 elementów: pojęcia albo elementu znaczonego (signifié) i elementu znaczącego lub oznaczającego (signiant). Opozycje "język/mowa" i "znaczony/znaczący" wpłynęły na sposób myślenia o komunikowaniu, faktach ludzkich i społecznych i stały się punktem wyjścia nurtu w metodologii nauk humanistycznych określanego jako strukturalizm.
STRUKTURALIZM, SEMIOTYKA
- SAUSSURE, Horace Bénédict de...
- SAUSSURE, Nicolas Théodore de...
- diachronia w języku, relacje czasowe dwóch...