Palmiro (1893-1964)
włoski działacz i ideolog ruchu komunistycznego, dziennikarz, polityk; od 1914 czł. Wł. Partii Socjalistycznej; 1919 współzał. pisma lewicowej inteligencji "Ordine Nuovo"; 1921 współzał. Wł. Partii Komunistycznej (od 1927 sekretarz generalny); więziony kilkakrotnie przez faszystów wł., od 1926 na emigracji we Francji, zwolennik tworzenia w Europie antyfaszystowskiego frontu ludowego; 1936-39 podczas wojny domowej w Hiszpanii komisarz brygad międzynar. z ramienia Międzynarodówki Komunistycznej; od 1940 w ZSRR, red. audycji radiowych w j. włoskim dla rodaków; III 1944 wrócił do kraju, minister bez teki w rządzie P. Badoglio; następnie wicepremier i minister sprawiedliwości (do 1947), po odejściu z rządu sekretarz generalny WPK; 1944 zał. i red. nacz. (do śmierci) organu teoretycznego WPK "Rinascita"; opowiadał się za parlamentarną drogą dochodzenia do przemian ustrojowych (tzw. wł. droga do socjalizmu) i odrzuceniem metod rewolucyjnych; potępił interwencję zbrojną ZSRR na Węgrzech 1956 i poparł procesy destalinizacji; uważany często za gł. ideologa nurtów rewizjonistycznych w komunizmie; autor Problemy międzynarodowego ruchu robotniczego.
POLICENTRYZM, WŁOSKA PARTIA KOMUNISTYCZNA
- TOGLIATTI, do 1964 Stawropol
- STAWROPOL, miasto w , Togliatti.(...)
- WOROSZYŁOWSK, miasto na Ukrainie,...