(1874-1915)
pisarz, krytyk lit., dramaturg, eseista, tłumacz, twórca lit. fantastycznonaukowej; współtwórca Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Debiutował jako poeta, wydając tomiki wierszy Na strunach duszy (1895), Intermezzo (1897), Zdomu niewoli (1902), Po kłosie (1904), poemat Stance opieśni (1897). Liryka Ż. miała charakter refleksyjno-filoz., powstawała pod wpływem J. Słowackiego iS. Przybyszewskiego, także myśli filoz. A. Schopenhauera, F. Nietzschego, B. Spinozy - eseje zamieszczone wzbiorach: Prolegomena (1902), Szkice literackie (1913), Szkice filozoficzne (1913). Prozę Ż. reprezentują m.in. Opowiadania prozą (1902), Kuszenie szatana (1910), Bajka oczłowieku szczęśliwym (1910). Wfantastycznonaukowej trylogii powieściowej: Na srebrnym globie (1903), Zwycięzca (1910), Stara ziemia (1911), pisarz przedstawia kulturę XIX w. jako molocha niszczącego indywidualność człowieka, dyskutuje na temat losu "geniusza", podkreśla, że religia jest lekiem na lęki egzystencjalne; wątki science fiction czerpał zutworów J. Verne’a
iH. Wellsa, jednocześnie wykorzystując nowatorskie chwyty, np. pojazdy kosmiczne, kontakt zobcą cywilizacją. Autor dramatów: Dyktator (1903), Wianek mirtowy (1903), Gra (1906), Za cenę łez (1909), Koniec Mesjasza (1906), Eros iPsyche (1904), Gród słońca (1911).
- Żuławski Jerzy, (1874-1915)
- ŻUŁAWSKI, Jerzy (1874-1915)
- ŻUŁAWSKI, Wawrzyniec Jerzy (1916-57)...