Reklama

zezwolenie na pobyt długoterminowy w Unii Europejskiej

– w rozumieniu prawa wspólnotowego jest to każde wystawione przez organy państwa członkowskiego zezwolenie, uprawniające obywatela państwa trzeciego do legalnego pobytu na terytorium tego państwa, z wyjątkiem: wiz, zezwoleń, które zostały wystawione na czas rozpatrywania wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt lub wniosku o azyl oraz zezwoleń na pobyt do sześciu miesięcy, które zostały wystawione przez państwa członkowskie niestosujące art. 21 konwencji wykonawczej do konwencji z Schengen. Dla wystawianych przez państwa członkowskie obywatelom państw trzecich zezwoleń na pobyt długoterminowy został określony jednolity wzór, by każde zezwolenie zawierało takie same dane dotyczące jego posiadacza. Odpowiedni jednolity formularz może być używany jako naklejka lub samodzielny dokument. Każde państwo członkowskie może umieszczać na nim istotne dane o rodzaju zezwolenia na pobyt oraz o sytuacji prawnej danej osoby, w szczególności dane o fakcie posiadania przez nią zezwolenia na pracę. Do czasu wejścia w życie traktatu z Amsterdamu zagadnienia związane z wydawaniem zezwoleń na pobyt długoterminowy należały do wyłącznych kompetencji państw członkowskich Unii Europejskiej. Na podstawie traktatu amsterdamskiego Wspólnota Europejska uzyskała kompetencje w zakresie określania warunków przyjazdu i pobytu imigrantów oraz standardów procedury wydawania przez państwa członkowskie wiz narodowych i zezwoleń na pobyt długoterminowy.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama