(muz. 2)
utwór imitacyjny, w którym melodia przeznaczona do imitacji jest jednocześnie swoim kontrapunktem, w związku z czym trwa od początku do końca utworu. W średniowieczu i renesansie utwory oparte na takim schemacie nazywano fugami (m.in. u Jakuba z Leodium); k. spotykane są już w XIV w. (najcenniejszym zabytkiem k. jest ang. utwór Sumer is icumen in, oparty na wzorcu k. kołowego - roty); liczba głosów dochodziła nawet do kilkudziesięciu. K. stanowił podstawę większych utworów polifonicznych, zarówno wokalnych, jak instrumentalnych; w okresie baroku stał się kunsztowną formą wariacyjną (np. w twórczości J.S. Bacha), w klasycyzmie i romantyzmie powstał k. towarzyski, będący popularną formą wspólnego, nieprofesjonalnego śpiewu; nową postać zyskał w dodekafonicznej technice serialnej (np. u A. Weberna).