(język. 2)
zespół wersów swoiście zorganizowany w całość w obrębie utworu wierszowanego, wyodrębniony graficznie i powtórzony co najmniej dwa razy. Podstawą rozróżniania i klasyfikacji s. jest liczba wersów, które ją tworzą; najczęściej spotykane s. to: dystych (dwa wersy), tercet (trzy wersy), tetrastych (cztery), quintilla (pięć), sestet (sześć), septet (siedem) oktawa (osiem) i decyma (dziesięć wersów); b. rzadko spotyka się s. o liczbie wersów przekraczającej 10; s. mogą być zbudowane z wersów o jednakowym rozmiarze i wzorcu metrycznym (tzw. s. izometryczne) lub wersów o różnym rozmiarze i wzorcu metrycznym (s. heterometryczne), przy czym w obu typach przeważają s. o parzystej liczbie wersów, co pozwala osiągnąć odpowiedni efekt zrytmizowania. Na ogół współbrzmienia klauzul (zakończeń) wersowych (rymy) są powtórzone w obrębie tej samej strofy (np. abba), jednak zdarzają się układy rymowe otwarte, wiążące s. między sobą poprzez współbrzmienie klauzuli jednego z wersów strofy następnej z "wolnym" wersem s. poprzedzającej (np. szereg tercyn: aba bcb cdc ded itd.). S. stanowi najczęściej całość semantyczną, a także syntaktyczną, zakończoną mocnym działem intonacyjnym; spoiwem między poszczególnymi s. może być zastosowanie w ich obrębie powtórzeń leksykalnych (anafory, epifory) lub refrenu otwierającego lub zamykającego s. Układy stroficzne stosowane są na ogół w poezji lirycznej; dla epiki charakterystyczna jest s. ośmiowersowa (oktawa; np. Beniowski J. Słowackiego); początków zastosowań s. jako podstawowej jednostki organizującej wypowiedź poetycką należy szukać w rymowanych hymnach średniowiecznych, twórczości z kręgu trubadurów i truwerów oraz melicznej literaturze ludowej.
- strofa, nazywana inaczej zwrotką...
- STROFA, (język. 1)
- strofa saficka, jej nazwa pochodzi od...